ถึงบ้านพะเยา (๖ มิถุนายน ๒๕๕๘)

ฉันรักพะเยา พะเยาน่ารัก สวยงามยิ่งนัก ฉันรักจนหลง
ฉันรักพะเยา รักเจ้ามั่นคง แม้ชีพสิ้นลง มิอาจหลงเลือน
พะเยาน่ารัก ฉันรักพะเยา เหมือนเป็นเช่นเงา ติดกายเป็นเพื่อน
พะเยาน่ารัก แม้นหากได้เยือน จะติดตาเตือน ชั่วเดือนและปี

“ถามจริงๆ เหอะเหียอู๊ด เหียอู๊ดไปที่ไหนๆ เป็นเที่ยวแต่งกลอนบอกรักคนบ้านนั้นบ้านนี้เขาหมดเลย แหม่ แบบนี้ไม่เจ้าชู้ไปหน่อยเหรอคะเหียอู๊ดคนน่ารัก” เนี่ยะ จดหมายน้อยฉบับนี้สาวเจ้าคนหนึ่งเขียนมาถาม
ตอบจ้า : ถ้าสมมุติว่าเหียอู๊ดไม่แต่งกลอนแบบนี้แล้วเปลี่ยนไปแต่งอีกแบบหนึ่งคนที่เขาได้ยินได้ฟังเขาจะว่าไงล่ะจ๊ะเธอคนสวย ชักตัวอย่าง

“ฉันเกลียดที่นี่ ที่นี่น่าเกลียด ฉันเกลียดเกลี๊ยดเกลียด ฉันเกลียดมากมาก
ที่นี่บ้านนี่ ไม่มีน่ารัก เกลียดนักเกลียดนัก ขอจากลาจร”

ฮ่ะๆ เป็นไงถ้าแต่งแบบนี้ “อ้ะ น้องก็จะเอาไม้ค้อนบุบ(ตี)หัวอ้ายเหียอู๊ดน่ะก้ะ” 
นั่นไงว่าแล้ว ๕๕๕