เช้าวันนี้ที่แม่จริม (๒๒ กันยายน ๒๕๕๘)

ตอนหลังๆ นี่ค่อนข้างเบลอๆ ลืมนั่นลืมนี่ตลอดเลยทั้งๆ ที่เหตุการณ์ที่ว่าน่ะก็เพิ่งจะผ่านไปสดๆ ร้อนๆ บางครั้งไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำกลับลืมซะงั้น อย่างเมื่อตะกี๊เดินจากแฟลตมาที่ทำงานกะว่าพอถึงโรงพักจะทำอะไรอย่างหนึ่ง แต่พอถึงโรงพักดันลืมซะนี่ว่าจะทำอะไร ต้องเดินย้อนกลับไปแฟลตใหม่ พอใกล้ๆ ถึงห้องพักถึงนึกออก เฮ้อ คน(เริ่มจะ)แก่ก็งี้แหละผู้ท่านชมเอ๋ย

คน(เริ่มจะ)แก่ขออนุญาตทำงานก่อนนะครับพี่น้อง แต่....แล้วเราจะทำอะไรนี่ลืมอีกแล้ว ๕๕๕

เจ้าหน้าที่ : นายครับ กาแฟได้แล้วครับ
นายครับ : ขอบใจมากนะไอ้น้อง เอ้อ..พี่ไม่ได้บอกให้เอามาให้ซักกะหน่อย แต่ไหนๆ เอามาให้แล้วเดี๋ยวดื่มฉลองศรัทธาให้นะ
เจ้าหน้าที่ : ก็สักกำ (เมื่อตะกี๊) เนี่ยะนายบอกผมให้ชงกาแฟมาให้นี่ครับ สงสัยนายจะลืม
...............
“พักเบรกดื่มกาแฟหน่อยจ้า”

ช่วงพักเบรกขออนุญาตนำเรื่องราวครั้งเก่าๆ มาเล่าให้ฟังเรื่องหนึ่งจ้า…
เมื่อเดือนเมษายน ๒๕๒๔ นรต.ชั้นปีที่ ๒ เขาอบรมหลักสูตรโดดร่มกันที่หัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ โดยในภาพนี้มี นรต.คนหนึ่งเวลาโดดออกมาจากเครื่องบินน่ะ “เหงื่อไหลย้อยเต็มเป้ากางเกงเลย” แบบว่าลมมันเย็นหรืออะไรก็ไม่รู้

เอ้า พี่น้องลองทายกันฮิว่า นรต.คนที่ “เหงื่อไหลย้อยเต็มเป้ากางเกงเลย” น่ะเป็นใคร เหอๆๆๆๆๆ