เด็กๆ สมัยก่อนรุ่นๆ ผมหรือไล่เลี่ยกันซึ่งบ้านเรือนอยู่แถวๆ ชนบทน่ะร้อยทั้งร้อยเสื้อผ้าแทบไม่มีใส่กันหรอกนอกจากชุดนักเรียนคนละไม่ (น่าจะ) เกิน ๒ ชุดแล้วก็ชุดอื่นๆ อีกชุดสองชุด บางคนก็รับมาจากรุ่นพี่ๆ ที่ตัวใหญ่แล้วใส่เสื้อผ้าพวกนั้นไม่ได้หรือไม่ก็เปลี่ยนกันใส่ระหว่างพี่ๆ น้องๆ เวลาไปไหนมาไหนถ้าเป็นภายในหมู่บ้านส่วนใหญ่จะใส่เฉพาะกางเกง เรื่องเสื้อน่ะไม่ต้องไปถามหา ไม่เฉพาะผู้ชายนะที่ว่านี่ผู้หญิงก็ด้วยเพราะไม่รู้จะเอาที่ไหนมาใส่ เด็กผู้ชายบางคนงี้ “กระโจงโดง” เลยแหละ แต่ก็ไม่มีใครว่าใครเพราะแทบทุกคนก็เป็นแบบนี้
แต่ถ้ามีงานหรือธุระจำเป็นจะต้องออกไปนอกหมู่บ้านและไม่มีชุดอื่นด้วยล่ะจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่ ไม่ยากครับเรื่องพรรค์นี้สำหรับเด็กบ้านเราสมัยนั้น นี่เลย “ชุดนักเรียน” ไง แล้วชุดนักเรียนที่ว่านี่ก็ใส่เฉพาะเสื้อและกางเกง เรื่องรองเท้าอย่าไปพูดถึงมันไม่มีหรอกเดินตีนเปล่ากันทั้งนั้นเวลาไปโรงเรียนก็เหมือนกัน
หลายครั้งที่ผมตามเพาะกะแมะไปตลาดสามย่านในวันหยุดผมก็ใส่ “ชุดนักเรียน” ที่ไม่มีรองเท้าเหมือนกัน พอถึงตลาดตอนแรกนึกว่าคงจะมีเฉพาะผมคนเดียวที่ใส่ ที่ไหนได้เด็กที่อื่นอีกเยอะแยะก็เป็นแบบนี้ ใครคนที่รู้จักก็ทักทายกันไป พูดกันไป ส่วนคนที่ไม่รู้จักนั้นแทบไม่มีใครกล้าพูดกับใครด้วย ออกจะเขินๆ อายๆ ด้วยซ้ำซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอายอะไรกันตอนนั้น
กลับมาสมัยนี้เด็กบ้านเราจะใส่ “ชุดนักเรียน” ก็เฉพาะแต่ตอนไปโรงเรียนเท่านั้นนอกเหนือจากนี้ไม่มีใครกล้าใส่ แต่ละคนมีเสื้อผ้าดีๆ ใส่กันคนละตั้งหลายชุด ยิ่งบางคนที่พอมีสะตุ้งสตางค์หน่อยอาทิตย์หนึ่งนี่ใส่ไม่มีซ้ำกันเลยก็มี
ครับ นั่นก็เป็นเรื่องราวเมื่อครั้งยังเยาว์วัยที่ผมคิดว่าพี่น้องบ้านเราหลายคนคงอาจจะเจอะเจอหรือสัมผัสมาด้วยตนเองอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
เด็กน่ะถ้า "กระโจงโดง" ก็น่ารั่กตามประสาของเค้า แต่ถ้าผู้ใหญ่ "กระโจงโดง" นี่ฮิ่รั่บรองดูไม่จืด หมาคงไล่ฟั่ดกันทั่งต้ะหลาดแน่ๆ ๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น