ความทรงจำครั้งเยาว์วัย : ตอน “เจ๊กจับหมู” (๑๙ กันยายน ๒๕๕๘)

คิดว่าพี่น่องคนบ้านเราที่อายุเลข ๕ ขึ้นเหมือนผมหรืออาจจะไล่เลี่ยทั้งขึ้นและลงซัก ๕-๖ ปีคงจะเคยเจอเหตุการณ์แบบที่ผมจะนำมาเล่าให้ฟังในวันหยุดนี้กันมาสมัยเป็นเด็กๆ มั่ง ป้ะ...ริ้ว เราไปย้อนอดีตกันหน่อย

วันนี้ช่วงเย็นราว ๕ โมงหลังฉันกลับจากโรงเรียนมาถึงบ้านได้ไม่นานเจ๊กฮวดซึ่งเขาว่าบ้านแกอยู่แถวตลาดสามย่านมาจับหมูซึ่งก็คือมาซื้อหมูบ้านฉันที่เพาะกะแมะเลี้ยงไว้ ๒ ตัว ส่วนจะได้ราคาเท่าไรฉันไม่ได้ถามแต่คิดว่าคงหลายร้อยอยู่เพราะเห็นเพาะกะแมะยิ้มกะปุ้มกะป้ำหลังจากเจ๊กฮวดเอาเงินค่าจับหมูให้แล้ว แบบนี้บ้านเราคงจะมีสตางค์ใช้กันบ้างหลังจากช่วยกันเลี้ยงหมูที่ว่านี่มาได้เกือบปี

จริงๆ น่ะเจ๊กฮวดเคยบอกว่าจะมาจับหมูบ้านเราตั้งแต่วันขึ้น ๑๑ ค่ำเดือน ๖ ที่ผ่านมาแล้วด้วย แต่เพาะบอกว่าไม่ว่าที่ไหน ยังไงก็เหอะเจ๊กฮวดไม่เคยทำตามที่บอกซักที ใครๆ ก็เจอแบบนี้ บอกว่าจะมาจับวันนั้นวันนี้แต่พอถึงเวลาก็เลื่อนไปเรื่อยๆ ตามใจฉัน พวกเราก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะรู้และเข้าใจ ระหว่างรอก็เอารำที่เพาะไปซื้อมาจากโรงสีน้ามงลูกชายป้าเมาะผสมกับเศษอาหารที่เหลือและหยวกกล้วยที่หั่นแล้วเอาไปตำๆๆ ในครกกระเดื่องใหญ่ข้างบ้านขุนมัน เพาะบอกว่าก่อนเจ๊กจะมาจับหมูจริงๆ น่ะให้ขุนให้บ่อยจะได้อ้วนๆ และมีน้ำหนักดีเวลามาจับจะได้ราคาเพิ่มขึ้นซึ่งก็คงจะจริงอย่างที่ว่าเพราะตั้งแต่วันขึ้น ๑๑ ค่ำเดือน ๖ ที่เจ๊กฮวดสัญญาว่าจะมาจับจนถึงวันนี้ซึ่งตรงกับวันแรมค่ำ ๑ เดือน ๖ ที่ห่างกัน ๖ วันฉันสังเกตว่าหมู ๒ ตัวที่เลี้ยงน่ะอ้วนขึ้นผิดตาเป็นกองเลยทีเดียว

เพาะกับแมะบอกว่าเงินที่ได้วันนี้จะเอาไปใช้หนี้น้าชัยที่ยืมเขามา ๒๐๐ และคนอื่นๆ อีกนิดหน่อยซึ่งหลังจากใช้หนี้ใช้สินเขาหมดแล้วบ้านเราก็ยังคงพอเหลือเงินไว้ใช้อยู่พอสมควร ฉันเห็นเพาะกับแมะทำงานอย่างขยันขันแข็งแบบนี้แล้วก็สมเพด ฉันเองที่ตัวยังเล็กคงทำหรือช่วยอะไรได้ไม่มากนักแต่ก็จะไม่ทำให้เพาะกะแมะผิดหวัง ฉันจะตั้งใจเรียนหนังสือ เป็นเด็กดี ไม่เกเรและอะไรที่พอจะช่วยได้ฉันจะช่วยอย่างเต็มที่โดยไม่เกี่ยงงอน

ด.ช.สุพจน์ มัจฉา บ้านพังราดไทย หมู่ ๔ ตำบลพังราด อำเภอแกลง จังหวัดร่ะยอง
วันพุธแรมค่ำ ๑ เดือน ๖ ปีจอ (๒๐ พฤษภาคม ๒๕๑๓)