ด้วยการที่ผมเป็นคนร่ะยองโดยกำเนิดทำให้มีความรัก
ความผูกพันกับศัพท์เสียงสำเนียงบ้านเกิดอย่างแนบแน่น
บางครั้งเวลาพูดกับเพื่อนๆ
คนภาคอื่นที่ถึงแม้จะสื่อสารกันด้วยภาษากลางก็เหอะแต่ก็ยังมีอยู่มั่งที่ติด
ปาก “คำร่ะยอง” โดยไม่รู้ตัว อย่างการขี่จักรยานน่ะถ้าขี่ไหวก็ขี่ไป
แต่ถ้าไม่ไหวก็ต้องลงเข็นหรือดันไปข้างหน้าด้วยแรงของตัวเองซึ่งลักษณะนี้คำ
ร่ะยองบ้านผมเขาพูดว่า “สุย” (บางแห่งพูด “ไส”)
วันหนึ่งผมเอาจักรยานสองล้อไปปั่นกับเพื่อนๆ หลังเลิกงาน
ปั่นไปปั่นมาจนถึงที่ที่มันเป็นเนินปั่นต่อไปไหวพวกเราก็เลยลงมาเข็นรถแทน
โดยผมพูดกับเพื่อนๆ ว่า “เออนี่พวกเรา
สภาพถนนแบบนี้น่ะคงขี่ต่อไปไม่ไหวแล้วเห็นทีต้องลง “สุย” แน่ๆ“
เมื่อเพื่อนๆ ได้ยินผมพูดแบบนั้นต่างก็หัวเราะชอบใจ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใน
“ความหวังดี” ของผมกันหมดเลย แหม่ คนรักเพื่อนก็งี้แหละ
ฮ่ะๆๆๆ แล้วตั้งแต่บัดนั้นเพื่อนๆ ผมกลุ่มที่ว่าเนี่ยะต่างเรียกชื่อแกล้งว่าผมว่า “ไอ้สุย” มาจนถึงบัดนี้ เหอๆๆๆๆๆ “ไอ้สุย” มาแล้วจ้า ๕๕๕๕
ฮ่ะๆๆๆ แล้วตั้งแต่บัดนั้นเพื่อนๆ ผมกลุ่มที่ว่าเนี่ยะต่างเรียกชื่อแกล้งว่าผมว่า “ไอ้สุย” มาจนถึงบัดนี้ เหอๆๆๆๆๆ “ไอ้สุย” มาแล้วจ้า ๕๕๕๕
เนี่ยะ เมื่อปั่นต่อไม่ได้ก็ต้องลง "สุย" กันเป็นธรรมดา ๕๕๕
อ้ะ ตอนนี้รู้กันแล้วนะว่า "ชื่อแกล้ง" อีกชื่อหนึ่งของผมน่ะชื่อว่า "ไอ้สุย" เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น