ความทรงจำครั้งเยาว์วัย : ตอน "เอากุ้งไปขายเป็นค่าขนม" (๑๒ พฤษภาคม ๒๕๕๘)

วันนี้ตอนเช้าก่อนไปโรงเรียนเพาะเอากุ้งหลวงตัวใหญ่ขนาดข้อมือฉันที่เพาะดักลอบได้จากคลองหลังบ้านให้ฉัน ๕ ตัวโดยบอกว่าให้เอาไปขายที่บ้านลุงงามซึ่งเป็นพ่อค้าที่ตลาดเกาะลอยคนที่ฉันคุ้นเคยดีเพราะฉันทำแบบนี้มาบ่อยๆ ตั้งแต่เรียนอยู่ชั้น ป.๕ ที่โรงเรียนวัดเกาะลอย ตำบลพังราดซึ่งห่างจากบ้านฉันไปราว ๒ กิโลครึ่ง เพาะบอกว่ากุ้งนี้มันตัวใหญ่คงขายได้ตัวละบาทแน่ๆ ได้กะตังค์เท่าไรให้ฉันเก็บไว้เป็นค่าขนมเลย

เมื่อถึงร้านลุงงามฉันก็เอากุ้ง ๕ ตัวที่ว่าไปขายให้แก ลุงพูดว่า "เอ้อไอ้หนู กุ้งตัวขนาดนี่น่ะเถ้า(ถ้า)เป็นคนอื่นลุงให้ราคาตัวล่ะบาทแต่กับไอ้หนูนี่ลุงสมเพด (สงสาร) เดี๋ยวลุงคิ่ดราคาให้ตัวล่ะ ๕ สลึงหนะ" ตกลงวันนั้นฉันมีเงินไปโรงเรียนตั้ง ๖ บาทสลึงซึ่งสำหรับฉันแล้วมันมากเหลือเกิน

ขอบคุณมากหนะเพาะกะแมะที่อาบเหงื่อต่างน้ำ ทำทุกอย่างเพื่อฉันกับน้องๆ ให้ได้เรียนหนังสือโดยไม่เห็นกะเหน็ดกะเหนื่อย สำหรับเงินที่ขายกุ้งได้ ๖ บาทสลึงวันนี้ฉันจะแบ่งให้เพาะกะแมะ ๔ บาทเพื่อเอาไปให้น้องคนอื่นใช้ด้วย ส่วนฉันเงินที่เหลือ ๒ บาทสลึงก็พอเหลือแหล่แล้วสำหรับอาทิตย์นี้

ด.ช.สุพจน์ มัจฉา
ชั้น ป.๖ โรงเรียนวัดเกาะลอย (ฟอกประชานุเคราะห์) หมู่ ๓ ตำบลพังราด อำเภอแกลง จังหวัดระยอง
๑๒ พฤษภาคม ๒๕๑๕