จำไว่หนะลูก (๑๖ พฤษภาคม ๒๕๕๘)

“จำไว่หนะลูก ตอนนี่น่ะเถ้า(ถ้า)คำร่ะยองบ้านเราเค้าก็เรียกว่าลูกเป็นเจ้าคนนายคนแล่ว แต่ไม่ใช่นายของป้ะชาชนหนะ ต่อไปลูกอาจจะโตเป็นนายพันนายพลแต่ก็ไม่ใช่นายป้ะชาชนอยู่ดีแหนะ จ้ะใหญ่ก็ฉ่ะเพ่าะ(เฉพาะ)ก๊ะตำรวจด้วยกันเท่านั่น จ้ะใหญ่กว่าป้ะชาชนไม่ได้ อย่าเก้ก (เก๊ก:ประมาณคำว่าแอ๊กอ๊าด,วางมาดครับ) ก๊ะป้ะชาชน ไม่มีใครเค้าชอบเหาะ แล่วมันก็ไม่ดีด้วย จำไว่หนะลูก”

ข้อความที่เพาะเหียน แมะเผือน มัจฉา พูดกับผมจนผมจำติดหูถึงเดี๋ยวนี้ในวันรับพระราชทานกระบี่และปริญญาบัตรจากองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเมื่อวันที่ ๓๑ มีนาคม ๒๕๒๖

ทายฮิ...คา (ทายซิ...ใครน่ะ)