วันหนึ่งเจอเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ เน้นย้ำ "แก่,แก่ม้ากก" ซึ่งเคยเรียนชั้นประถมมาด้วยกันที่โรงเรียนวัดพังราดบ้านเกิด เท่าที่เห็นนะเพื่อนคนนี้แก่แบบไม่น่าเชื่อว่าคนอายุ ๕๐ กว่าจะเป็นได้ถึงขนาดนั้นได้ หัวก็ล้าน ผมที่เหลืออยู่นิดหน่อยก็หงอกหมด หน้างี้เฮี้ยวเหี่ยว ฟันเฟืองเหลือติดปากอยู่ไม่กี่ซี่ ดูใบหน้าใบตาแล้วเหมือนคนอายุมากกว่า ๗๐ ซะอีก เอ..ใช่เพื่อนเราแน่เหรอ
"เอ้อ ใช่ทิ่ดเฉ่งลูกลุงแช่ม ป้าช้อยที่เคยเรียนป้ะถมก๊ะครูจอง ทองก้อนมาด้วยกั๋นปล่าว" เราถาม
"เอ๊..."ชายแก่คนนั้นพูดแล้วจ้องมองหน้าเราอย่างพินิจพิเคราะห์อีกพักหนึ่งก็ยกไหว้พร้อมโผเข้ากอด "...แหม่ นึ่กว่าใคร ลุงหุน มัจฉา พี่ชายคนโตของลุงหัน ลุงหิน แล่วก็ลุงเหียน มัจฉานี่เอง ลุงหุนนี่อายุ่ยืนจังเลย น้องๆ ลุงหุนเขาตายไปหมดแล่วแต่ลุงหุนยังอยู่แถมแข็งแรงดีด้วย เอ้อ ลุงหุนพอจ้ะได้ข่าวไอ้อู๊ดสุพจน์ มัจฉา หลานลุงที่เป็นเด็กรุ่นเดียวก๊ะแช้นมั่งแม้ว่าตอนนี่มันอยู่ไหน ไม่ได้เจอะเจอกันเลย"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น