จิตวิญญาณนายขนมต้มเนี่ยะเข้าสิงผมมาตั้งแต่เด็กๆ สมัยหัดมวยและชกมวยใหม่ๆ ที่บ้านพังราดไทยในชื่อ "อู๊ดน้อย ลูกเพาะเหียนแมะเผือนมัจฉา"แล้ว โตขึ้นก็ยังชกมั่งเป็นบางครั้งบางคราวแม้แต่ช่วงนางสาวไทยเกิดซึ่งตอนนั้นผมอายุ ๓๐ กว่าก็ยังชกอยู่แต่ใช้วิธีแอบไปเพราะผู้ใหญ่(ที่)บ้านห้าม จนมาเลิกชกจริงๆ ก็อีตอนนางสาวไทยขึ้น ป.๑ ซึ่งตอนนั้นผมอายุเกือบ ๔๐ นั่นแหละ
เหตุผลที่ต้องเลิกเพราะคืนนั้นผม(แอบ)หนีลูกเมียไปชกมวยที่งานวัดแห่งหนึ่งในเขตพะเยาโดยหลอกว่าจะไปจีบสาว
ระหว่างที่ชกถึงปลายยก ๓ ในกำหนด ๕ ยกคนที่บ้านพร้อมนางสาวไทยตามไปเจอพอดี พอถึงนะไม่มีการพูดพร่ำทำเพลง "นี่คุณ บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าห้ามหนีมาชกมวย แหม มีหน้ามาโกหกว่าจะไปจีบสาว ฉันไม่เชื่อหรอก คุณต้องแอบหนีมาชกมวยแน่ๆ แล้วก็จริงดังคาด ไป กลับบ้านเดี๋ยวนี้ พอๆๆๆ ไม่ต้องชกแล้วมวยน่ะ" เธอพูดพร้อมหวดก้นผมด้วยไม้เรียวที่เตรียมมาด้วยแทบไม่ยั้งมือ แล้วตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ผมก็ไม่ขึ้นชกมวยอีกเลย
อูยยยย ไม้เรียวนี่เจ็บยิ่งกว่าถูกชกอีกเป็นร้อยๆ พันๆ เท่าเลยท่านผู้ชม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น