วันหนึ่งช่วงเทศกาลสงกรานต์ปี ๒๕๕๔ นี้ช่วงบ่ายๆ ผมตั้งจุดตรวจกับตำรวจจราจร สภ.พานที่ถนนพหลโยธิน หน้าสำนักงานเทศบาลตำบลเมืองพาน ช่วงนั้นเวลาก็บ่ายแก่ๆ แล้วรถราค่อนข้างมาก การปฏิบัติหน้าที่ของเราส่วนใหญ่จะเน้นไปทางด้านการให้บริการและอำนวยความ สะดวกแก่พี่น้องเสียมากกว่า
ช่วงที่ผมอยู่บนถนนนั้นมีรถยนต์คันหนึ่งขับผ่านมา เมื่อใกล้จะถึงผมโบกมือให้คนขับหยุดเพื่อแจกจ่ายเอกสารการเดินทางอย่าง ปลอดภัยที่พวกเราเตรียมไว้ให้ คนขับหยุดรถแล้วเปิดกระจกด้านคนขับลงมาจนสุด มองเข้าไปมีคนขับอยู่คนเดียวเป็นผู้ชายอายุน้อยกว่าผม เท่าที่เห็นน่าชื่นใจมากเลย น้องคนนั้นคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย พร้อมทั้งเอื้อมมือไปที่เก๊ะรถแล้วเอาใบขับขี่มาให้ผมดู โอ้ สุดยอด ๒ข (ขับรถคาดเข็มขัดนิรภัย+มีใบขับขี่) ต้องอย่างงี้ซิ่ นี่แหละการปฏิบัติตามกฎจราจรเบื้องต้นเพื่อความปลอดภัยของทุกคน ผมกล่าวชื่นชมน้องคนนั้นว่าปฏิบัติตามกฎจราจรอย่างเคร่งครัดสามารถเป็น ตัวอย่างได้เลยแหละพร้อมทั้งแจกเอกสารที่บอกให้น้องเขาเล่ม ๑ น้องเขาพูดขอบคุณและบอกว่า
“พี่ตำรวจครับ ผมเนี่ยะ พูดแล้วจะหาว่าคุย ไม่ได้โม้นะครับจะบอกให้” น้องเขาพูดพร้อมยิ้มหน้าบาน
“สุดยอดอยู่แล้วน้อง ที่พี่เห็นปั๊บก็รู้ว่าสุดยอด เป็นตัวอย่างได้เลย” ผมพูด
“แล้ว พี่ตำรวจรู้หรือเปล่า” น้องเขาพูดต่อ “นอกจากผมจะทำตามมาตรการ ๒ข อย่างเคร่งครัดแล้ว อีกอย่างหนึ่งนะพูดแล้วจะหาว่าคุย ไม่ได้โม้นะครับ” น้องเขาเน้นคำนี้ดังๆ
“อะไรอีกล่ะน้อง แต่ยังไงทุกอย่างก็สุดยอดอยู่แล้ว ไม่ใช่โม้หรอก จริงๆ” ผมชม “เอ้อ อีกอย่างหนึ่งของน้องที่จะบอกพี่คืออะไรล่ะ”
“ก็ผมเนี่ยะนะ เกิดมาไม่เคยดื่มเหล้าเลยแม้แต่หยดเดียว” น้องคนนั้นพูด “ถ้าพี่ตำรวจไม่เชื่อตรวจแอลกอฮอล์ผมยังได้เลย”
“แหม จะตรวจไปทำไม กลิ่นเหล้าซักหน่อยก็ไม่มี พี่เชื่อเลยว่าน้องไม่ดื่มเหล้า สุดยอด” ผมพูด
“ครับ เกิดมาผมไม่เคยดื่มเหล้าแม้แต่หยดเดียว” น้องเขาพูดต่อและหยุดไปสักพักใหญ่ก่อนที่จะพูดประโยคต่อมาว่า “แต่ถ้าเป็นเบียร์พี่ตำรวจสุดหล่อถามผมได้เลยครับ ผมรู้หมด ไม่ได้โม้”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น