วันนี้ ๑๒ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เป็นอีกวัน ๑ ที่ผมตื่ืนและมาถึงที่ทำงานก่อนแปดโมงครึ่งแบบว่าไม่รู้จะอยู่ทำไมน่ะครับที่ที่พักซึ่งผมไม่ยอมเอาเครื่องอำนวยความสะดวกอะไรติดตัวมาเลยไม่ว่าจะเป็นทีวี ตู้เย็น มีแต่เครื่องนุ่งห่มหลับนอนตามอัตภาพเท่านั้นเพราะคิดว่าไม่จำเป็น ชีวิตที่ที่นอนที่นี่มีเพียงแค่หลังจากทำงานเสร็จซึ่งผมจะหาอะไรมาทำให้ได้ราวๆ ซัก ๓ ทุ่มขึ้นไปถึงจะกลับ ถึงแล้วอาบน้ำอาบท่าผลัดเปลี่ยนชุดนอนก็หลับ ตื่นมาทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินทางด้วยมอเตอร์ไซค์คันเก่งไปโรงพัีกแล้วก็อยู่ที่นี่ในห้องธุรการกับน้องๆ เขา ๔-๕ คนนั่นแหละ 
แต่อาจจะไปพูดคุยทักทายกับตำรวจที่ทำงานที่นี่ซึ่งเป็นโรงพักชั่วคราวเนื่องจากเวียงป่าเป้าตอนนี้ไม่มีที่ทำการต้องอาศัยหอประชุมอำเภอเขาอยู่บ้างเรื่อยเปื่อยไปตามประสาคนชอบพูดชอบคุยรวมถึงชอบขีดๆ เขียนๆ ทำให้ชีวิตประจำวันไม่เครียดหรือซีเรียสอะไร เริ่มปรับตัวได้แล้วจากคนที่ชอบออกพบปะเยี่ยมเยียนพี่น้องข้างนอกที่วันๆ แทบจะไม่อยู่โรงพักเพราะคิดว่าที่ทำงานของตำรวจสายตรวจไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ที่ทำงานจริงๆ คือข้างนอก ในตลาด กลางท้องทุ่งนา โรงเรียน วัดวาต่างๆ เยอะแยะที่จะไปทำหน้าที่ดูแลทุกข์สุขให้พี่น้อง (เพียงแต่จะมีตำรวจคนไหนทำหรือไม่เท่านั้น) ผมชอบของผมแบบนี้ ทีนี้เมื่อต้องมาอยู่จำเจกับที่ครั้งแรกก็เครียดๆ หน่อยแต่ตอนนี้เริ่มชินแล้ว คอยก่อนนะครับพี่น้องอันเป็นที่รักของผมที่ทำงานช่วงเช้าที่ผ่านมาก็เหมือนเดิมอีกนั่นแหละท่านที่รัก งานที่ผมต้องรับผิดชอบแทบไม่มี จริงๆ ไม่ได้โม้ จะมีบ้างก็เฉพาะที่น้องๆ เขาได้รับหนังสือมาฉบับสองฉบับแล้วร่างเสนอผู้บังคับบัญชาผมก็เข้าไปดูและแนะนำการเขียนหรือใช้ข้อความที่ถูกต้องให้ เมื่อน้องๆ เขาร่างหนังสือเสร็จก็เอามาให้ผมตรวจทานพร้อมลงนามต่อท้ายแค่นั้น
งานไม่มีให้ทำ จะทำงานแบบที่ใจเรารักก็ไม่ได้เพราะเขาให้มาทำหน้าที่ตรงนี้ เงินเดือนที่ได้จากภาษีอากรของพี่น้องประชาชนก็เยอะอย่างที่บอกเมื่อวานนั่นแล้วจะทำไงดี เหมือนเดิมครับ ผมเอาว่างๆ ช่วงเช้าปรับปรุงโปรแกรมฐานข้อมูลเปรียบเทียบปรับคดีจราจรซึ่งทำค้างอยู่มาทำต่อจนเสร็จ แต่ต้องขอเวลาตรวจสอบความสมบูรณ์ชัดเจนอีกระยะหนึ่งถึงจะนำออกเผยแพร่ให้พี่น้องตำรวจใช้กัน ดีใจครับสิ่งที่เราทำได้ก่อเกิดประโยชน์ต่อส่วนรวมอยู่บ้างแม้จะไม่มากไม่มายอะไรก็ตาม
ทำงานที่ว่านั่นเสร็จยังเหลือเวลาอีกตั้งแยะแยะ จะหาอะไรทำต่อก็ไม่มี ผมจึงใช้เวลาช่วงนี้นำเสนอสาระน่ารู้เกี่ยวกับตำรวจออกเผยแพร่ทาง Internet 
ที่ผมสมัครเป็นสมาชิกเขาไว้ ๒ แห่งซึ่งคือของ OkNation.net และนิตยสารคู่สร้างคู่สม เรื่องที่นำออกเผยแพร่วันนี้ผมนำมาจากบล็อกนี้นี่แหละครับเพราะอยากให้พี่น้องอีกส่วนหนึ่งได้อ่่านกันดังนี้OkNation.net : ยศและตำแหน่งของตำรวจที่มักอ่านผิด
คู่สร้างคู่สม : ตำรวจหญิงเริ่มมาตั้งแต่เมื่อไร
นำเสนอได้พักหนึ่ีงดีใจครับมีคนคลิกเข้ามาอ่านพอสมควรต้องขอบคุณพี่น้องผ่านบล็อกผมนี้ด้วยนะครับ
นำเรื่องราวเสนอผ่าน Internet เสร็จก็ยังไม่ถึงเวลาทานอาหารกลางวันผมจึงเดินไปพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิืดเห็นกับตำรวจที่นี่เรื่อยเปื่อย ได้อะไรหลายอย่างเหมือนกัน รู้ในสิ่งที่เรายังไม่รู้ก็เยอะ แนะนำในสิ่งที่เรารู้แต่เขาไม่รู้ก็แยะจนถึงช่วงเที่ยงเศษๆ จึงทานอาหารกลางวันตำรวจเขาที่โรงพัก มื้อนี้เป็นอาหารพื้นเมือง ล้ำลำ อร่อยมาก "ลาบ&หลู้"นี่คือเช้านี้ที่เวียงป่าเป้าประจำวันนี้
ช่วงบ่าย :
เหมือนเดิมช่วงบ่ายไม่มีงานเลย นั่งหง่าวอยู่แต่้ในห้องทำงาน แต่ผมก็ไม่อยากปล่อยเวลาว่างให้เสียไปโดยเปล่าประโยชน์จึงเปิดคอมดูนั่นดูนี่เรื่อยเปื่อย ได้ประโยชน์มากโขอยู่เหมือนกันไม่ว่าจะเป็นข่าวสารการบ้านการเมืองหรือเรื่องอื่นๆ ทำให้่เรารู้อะไรมากมายทุกอย่างในโลกอยู่ต่อหน้าเรานี่เอง ผมว่านะถ้าใครรู้จักใช้สิ่ีงพวกนี้คนนั้นคงจะมีความรู้ความเข้าใจอะไรเยอะแยะไม่ต้องเสียเงินเสียทองแม้แต่้สลึงเดียว (ถ้าไม่นับค่าต่อ Internet ซึ่งหน่วยงานส่วนใหญ่จะต่อไว้ประจำอยู่แล้ว)
เรื่องต่อมาที่เปิดดูก็คือเว็บไซต์ของหน่วยงานต่างๆ ในสำนักงานตำรวจแห่งชาติตั้งแต่หน่วยหลักลงมาถึงสถานี หลายหน่วยทำเว็บไซต์ได้ดีน่าชื่นชม แต่ที่พูดถึงนี่ไม่ใช่้ว่ารูปแบบหน้าตาของเว็บนะครับเป็นเนื้อหาสาระภายในที่มีการ Update ข้อมูลอยู่ตลอดเวลาว่าวันนั้นวันนี้ทำหรือมีอะไรบ้าง บางหน่วยงานเพียงมีเว็บไว้เท่านั้นเองวันแรกเป็นยังไงวันต่อๆ มาแม้จะผ่านพ้นล่วงเลยเป็นปีสองปีหรือหลายๆ ปีแล้วก็ตามเนื้อหาภายในก็ยังคงเป็นแบบวันแรกที่นำออกเผยแพร่อยู่ ไม่ว่ากันครับเพราะผมรู้ดีว่าตำรวจเรามีงานอื่นหลายอย่างหลายด้านที่จะต้องทำเพียง แต่ผมคิดว่าไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเมื่อลงทุนลงแรงทำเว็บทั้งทีทำไมไม่จัดให้ใครซักคนเป็นเจ้าหน้าที่รับผิดชอบด้านนี้บ้างเท่านั้นเอง ส่วนจะทำแบบไหนอย่างไรผมขออนุญาต No comment ครับผม
เวลาประมาณ ๑ ทุ่มเป็นต้นไปผมไปติดตามความคืบหน้าในการจัดทำข้อมูลตามโปรแกรมฐานข้อมูลบุคคลผู้มีหมายจับที่ผมเขียนให้เจ้าหน้าที่งานสืบสวนที่ห้องสืบสวนซึ่งอยู่ถัดไปคนละฟากถนนกับที่ทำงานที่ผมอยู่ จากการติดตามก็รู้สึกดีใจครับเจ้าหน้าที่ทำได้เกือบจะเสร็จแล้ว
มีตำรวจหลายคนถามผมว่าในเมื่อเขาให้มาทำงานอำนวยการซึ่งรู้ๆ กันอยู่ว่าแทบจะไม่มีอะไรให้ทำเลยทำไม้ทำไมนาย(หมายถึงผม)ต้องมาทำงานเช้าเวลากลับก็มืดค่ำดึกดื่นแบบนี้ทุกวันก็เลยตอบเขาไปว่าผมเป็นคนแบบนี้แหละ ชอบอยู่โรงพักมากกว่าอยู่บ้านทั้งๆ ที่โรงพักอาจไม่มีงานอะไรให้ทำก็ตามอยู่แล้วม่วน(สนุก)ดี คำว่า"อยู่โรงพัก" ของผมนั้นไม่ได้หมายความว่าต้องอยู่ที่ "ตัว" โรงพักหรือสถานีตำรวจนะครับแต่ผมหมายถึงที่ไหนก็ได้ที่เป็นที่ทำงานซึ่งเมื่อช่วงที่ผมอยู่ สภ.พานก่อนจะมาช่วยงานที่นี่ผมเป็น สวป. ที่ทำงานของผมคือที่ไหนก็ได้ในเขตอำเภอพานเพราะต้องรับผิดชอบดูแลทุกข์สุขของพี่น้องประชาชน ไปตรวจ ไปเยี่ยม ไปพบปะพูดคุยที่ไหนได้หมด พอมาอยู่ที่นี่งานเป็นอีกอย่างทำแบบนั้นไม่ได้ แต่ด้วยความเคยชินจนเป็นนิสัยแม้จะไปทำแบบที่อำเภอพานไม่ได้เลยปรับเปลี่ยนเป็นรูปแบบแบบที่เห็นนี่แหละ
สวัสดีเวียงป่าเป้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น