เสร็จธุระจากการติดตามความคืบหน้าการกรอกข้อมูลในฐานข้อมูลบุคคลผุ้มีหมายจับของเจ้าหน้าที่สืบสวนแล้ว เอ้อ เหลียวดูเวลาแค่ ๒ ทุ่มกว่าๆ จะกลับบ้านรึก็งั้นๆ เพราะกลับไปก็แค่ซุกหัวนอน จะไปเที่ยวไหนก็ไม่ชอบเลยกลับมาที่โรงพัก(ชั่วคราว)ต่อ ทักนู่นคุยนี่กับตำรวจ ๒ คนอยู่โรงพักแป๊บ ๑ ก็เข้ามาในห้องทำงาน เปิดนั่้นดูนี่ไปเรื่อย 
เอ้อ เข้าท่าแฮะ เพราะสิ่้งที่เปิดเจอคือนิทานอีสปสมัยที่เราเป็นเด็กๆ คุณพ่อคุณแม่เล่าให้ฟังเป็นคติสอนใจก่อนนอนหลายครั้งเรื่องนั้นก็คือ "หมาป่ากับลูกแำกะ" นั่นเอง นิทานเรื่องนี้มีคติสอนใจเยอะมากคิดว่าหลายคนคงจะร้องอ๋อขึ้นมาว่าเรื่องราวเป็นยังไง แต่ผมขออนุญาตนำเรื่องราวนั้นมาบัีนทึกไว้ในบล็อกของผมก่อนไปนอนที่(ซุกหัว)นอนซักหน่อย ๑ นะครับ ตามผมมาเลย แอ่นแอ๊น
มีหมาป่าตัวหนึ่งกินน้ำอยู่ที่ต้นธาร มันเห็นลูกแกะน้อยอยู่ไกลๆ เจ้าหมาป่าจึงรีบวิ่งอ้าปากเข้าหาลูกแกะ“เจ้าวายร้าย กล้ามาเดินย่ำน้ำที่ข้ากินให้ขุ่นอย่างนั้นหรือ” หมาป่าตะคอกใส่
“ข้ากินน้ำที่ปลายลำธารนี่ จะไปกวนน้ำตรงต้นธารให้ขุ่นได้อย่างไร” ลูกแกะตอบ
“หากเข้าต้องตายเหมือนกับพ่อของเจ้าที่คงถลกหนัง เจ้าคงหมดโอกาสที่จะมาหาข้ออ้างเช่นนี้ได้หรอก” หมาป่าตะคอกใส่
“ตอนนั้นแนยังไม่ได้เกิดบนโลก” ลูกแกะว่า
“เจ้านั้นมันช่างไม่มีความคิด ไม่สำนึกตน รู้หรือไม่ว่าบรรพบุรุษของพวกเจ้าเกลียดชังพวกข้ามานานแล้ว เมื่อชะตาชักนำให้เราได้มาพบกัน เจ้าต้องเป็นผู้ชดใช้”
เมื่อหมาป่ากล่าวดังนั้น มันก็ตะครุบลูกแกะซึ่งไร้ทางสู้กินเป็นอาหาร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น