ความทรงจำครั้งเยาว์วัย : ตอน “ยืมรองเท้านักเรียนเขาใส่ไปกรุงเทพ” (๕ พฤษภาคม ๒๕๕๘)

วันนี้ช่วงเย็นๆ หลังจากฉันกับย่าเสริญ มัจฉา และพี่น้องอีก ๕-๖ คนเดินทางกลับจากกรุงเทพโดยช่วงอยู่นั้นพักที่วัดดิสานุการามแถวๆ วรจักรซึ่งพระและคนจากบ้านพังราดอยู่ที่นั่นเยอะแล้วฉันก็เอารองเท้านักเรียนที่ยืมใส่ไปคืนเหียตุ่มซึ่งเป็นรุ่นพี่ ๒ ปีเขาเพราะที่บ้านฉันไม่มีรองเท้าใส่ อย่าว่าแต่รองเท้านักเรียนเลย รองเท้าแตะธรรมดาๆ ก็ไม่มีซึ่งทุกคนแถวนี้เป็นแบบนี้ทั้งนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลก เวลาไปไหนมาไหนแม้กระทั่งไปโรงเรียนก็เดินตีนเปล่าจนหนังเท้าด้าน แต่การไปกรุงเทพนี่จะเดินตีนเปล่าแบบนั้นไม่ได้ คนโต(ผู้ใหญ่) เขาบอกว่ากรุงเทพไม่ใช่มีท้องทุ่งท้องนาเหมือนบ้านเรา มีแต่คอนกรีต ถ้าไม่ใส่รองเท้าแล้วเท้าจะพองเป็นแผลเหวอะหวะรักษาไม่หายก็เลยไปขอยืมเหียตุ่มเขาใส่ สำหรับย่าซึ่งเกิดมาจนถึงเดี๋ยวนี้แทบไม่เคยใส่รองเท้ากับเขาก็ยังไปหาซื้อรองเท้าแตะตราดาวเทียมมาใส่คู่หนึ่ง เห็นย่าใส่แล้วก็สงสาร ใส่ไปหลุดไปจนบางครั้งย่าต้องหยิบเอาถือกับมือแล้วเดินตีนเปล่าตามความเคยชิน

รองเท้านักเรียนที่ยืมเหียตุ่มไปนั้นสำหรับฉันแล้วค่อนข้างใหญ่และยาวออกสักนิด ขนาดมัดสายจนแน่นแล้วก็ยังหลวมอยู่ฉันเลยใช้วิธีเอากระดาษหนังสือพิมพ์เก่าๆ มาอัดตรงข้างๆ และหัวรองเท้าจนใส่ได้พอดี

ขอบคุณหนะเหียตุ่มที่ให้ฉันยืมรองเท้านักเรียนใส่ไปกรุงเทพ
ด.ช.สุพจน์ มัจฉา
๕ พฤษภาคม ๒๕๑๓

รองเท้านักเรียนสมัยผมเป็นเด็กๆ น่ะมันหายาก ไม่ค่อยมีใครมีกันหรอก ถ้าใครมีนะเขาไม่ค่อยใส่กัน ส่วนใหญ่จะเอามาถือไว้อวดเพื่อนๆ ว่าตะเองไม่มีแต่เค้ามี กิ๊วๆ เสียมากกว่าอย่างใครบางคนในภาพนี้ ๕๕๕