โรงพักเฮฮา : ตอน “มาเยี่ยมผู้ต้องหา” (๗ พฤษภาคม ๒๕๕๘)

ช่วงเที่ยงเศษๆ ของวันหนึ่งขณะเรานั่งอยู่ที่โรงพักชั้นล่างมีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาหา ผู้ชายอายุราว ๔๐ ซึ่งดูเหมือนเราจะเคยเห็นหน้าจากภาพถ่ายที่ไหนมาซักแห่งหนึ่งแต่นึกยังไงตอนนั้นก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน ส่วนผู้หญิงอายุ ๓๐ แก่ๆ ไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อนโดยเธอหอบข้าวของมาด้วยพะรุงพะรัง

“สวัสดีเจ๊าอ้ายลุงดาบสิบเวร...” ฝ่ายหญิงทักเรา “...น้องจะมาขอเยี่ยมผู้ต้องหาหน่อยได้ก่อเจ๊า” เธอพูดต่อ

“สวัสดีครับทั้งสองคน...” เราตอบ “...เรื่องเยี่ยมผู้ต้องหาน่ะไม่มีปัญหาครับเพราะช่วงนี้ก็เป็นเวลาให้เยี่ยมพอดี แต่วันนี้ที่โรงพักไม่มีผู้ต้องหาเลยซักกะคนนี่ครับ น้องมาผิดโรงพักหรือเปล่าเอ่ย”

“บ่ผิดหรอกครับอ้ายลุงดาบสิบเวร...” คราวนี้ฝ่ายชายพูด “...ผมนี่แหละผู้ต้องหาที่ว่า...คือ คือผมถูกโฮงพักนี้ออกหมายจับข้อหาลักทรัพย์เมื่อ ๕-๖ ปีก่อนซึ่งตอนนั้นอ้ายลุงดาบสิบเวรยังไม่ได้ย้ายมาแล้วผมก็หนีไปตลอดจนมาอยู่กินกับเมียผมคนนี้ แต่จะไปไหน ทำอะไรก็บ่ม่วนเลยปรึกษากันว่ามามอบตัวดีกว่า พอพ้นคุกแล้วเราสองคนก็จะอยู่กันอย่างสบายซะใจทีน่ะครับ”

“ก็นั่นน่ะเจ๊าอ้ายลุงดาบสิบเวร...” ฝ่ายหญิงซึ่งเป็นภรรยาพูด “...น้องก็เลยถือโอกาสนี้หอบของมาเยี่ยมผัวน้องที่จะเป็นผู้ต้องหาในอีก ๑-๒ นาทีนี้ซะเลย เอ้อ ถ้างั้นน้องขอเยี่ยมตอนนี้เลยได้ก่อเจ๊า น้องใจ๋ฮ้อนน่ะ อิอิ”