จดหมายเปิดผนึกถึงเฟสบุ๊ค (๙ พฤษภาคม ๒๕๕๘)

ก่อนอื่นในฐานะที่ผมเป็นผู้ใช้เฟสบุ๊คคนหนึ่งในหลายสิบล้านคนทั่วโลกต้องขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่งที่เฟสบุ๊คเปิดและให้บริการเช่นนี้ ทำให้คนเราได้ติดต่อ พบปะ พูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน จากคนที่ไม่เคยรู้จักได้มารู้จักกัน จากเพื่อนที่ไม่ได้พบเจอกันมานานแสนนานได้กลับมาพบกันอีกครั้ง รวมถึงเรื่องดีๆ อย่างอื่นอีกมากมายซึ่งนับได้ว่าเป็นคุณูปการที่เกิดจากเฟสบุ๊คนั่นเอง

การพูดคุยแสดงความคิดเห็นกันนั้นผู้ใช้เฟสบุ๊คส่วนหนึ่งอาจใช้วิธีพิมพ์ข้อความ,บันทึกเสียง แต่ส่วนใหญ่จะเลือกใช้วิธีกดปุ่ม "ถูกใจ" หรือ "Like" แทนเพื่อความสะดวกและไม่ต้องพิมพ์ให้เสียเวลาโดยผมก็ใช้ปุ่มนี้บ่อยๆ ในกรณีที่ข้อความที่เพื่อนๆ โพสต์มานั้นเหมาะสมที่จะใช้ปุ่มนี้

อย่างไรก็ตามยังมีข้อความอีกเป็นจำนวนมากที่ผู้ใช้เฟสบุ๊คโพสต์เข้ามาแจ้งมาบอกเพื่อนๆ ถึงความสูญเสีย ความเสียหาย ความสะเทือนใจที่ตนเองได้รับ ข้อความลักษณะเช่นนี้ผมคิดว่าเพื่อนๆ หรือคนที่อ่านเจอก็คงจะพลอยเสียใจหรือสะเทือนใจไปด้วย บางคนก็เขียนข้อความแสดงความเสียใจตอบไป แต่ก็มีส่วนหนึ่งกดปุ่ม "ถูกใจ" แทนการเขียนซึ่งก็เป็นที่เข้าใจได้ดีว่าคนที่กดปุ่มนี้เขาไม่ได้ "ถูกใจ" หรือดีใจ สะใจกับความสูญเสียนั้นๆ เลยตรงกันข้ามกลับเป็นการแสดงความเสียใจ สะเทือนใจหรือเห็นใจเสียมากกว่า

ผมคิดว่าเฟสบุ๊คน่าจะเพิ่มปุ่มอะไรอีกสักปุ่มหนึ่งเข้ามาจะดีไม่น้อย ไม่ใช่มีแค่ปุ่ม "ถูกใจ" ที่สถานการณ์บางอย่างไม่เหมาะที่จะใช้ อาจจะเป็นปุ่ม "เสียใจ" หรืออะไรก็ได้เพื่อผู้ใช้หรือผู้ตอบจะคลิกได้อย่างสบายใจกันเสียที

ผม "ถูกใจ" เฟสบุ๊คมากที่เปิดให้บริการจนผมมีวันนี้แต่จะ "ถูกใจ" มากยิ่งขึ้นถ้าเฟสบุ๊คช่วยเพิ่มปุ่มที่ใช้แสดงความรู้สึกเห็นใจอย่างที่ว่าอีกสักปุ่มหนึ่ง

ขอบคุณครับ
พ.ต.ท.สุพจน์ มัจฉา
๙ พฤษภาคม ๒๕๕๘