"เอ๊ นั่นมันเจ้าขาวผ่องเพื่อนเราที่เคยเป็นนักมวยชื่อดังหรือเปล่าเนี่ย" เรารำพึงรำพันกับตัวเองเบาๆ หลังจากเห็นชายคนหนึ่งซึ่งคุ้นหน้าคุ้นตามากนั่งรถเข็นที่มีผู้หญิงเข็นอยู่ด้านหลังที่ชั้นล่างของอาคารตึกอำนวยการ
"เฮ้ย ไอ้อู๊ด..." ชายคนนั้นเมื่อเห็นเราก็ยิ้มพร้อมพูดออกมาด้วยสำเนียงร่ะยอง "...แหม่ นึ่กว่าใคร ไอ้ห่..ยังไม่ตายโหงตายห..อีกเกอะ(เหรอ)มึงน่ะ" ฮ่ะๆ แบบนี่ละก็ "เจ้าขาวผ่อง" เพื่อนเราแน่ๆ ไม่ใช่ใครหรอก เพราะเอกลักษณ์ของเจ้าเพื่อนคนนี้นอกจากผิวขาวผ่องปานสำลีเม็ดในแล้วเวลาเจอเพื่อนๆ คำแรกที่มันจะพูดเสมอก็คือให้ศีลให้พรแบบนี้นี่แหละ
จากการพูดคุยกันได้ความว่า "เจ้าขาวผ่อง" ตอนหลังๆ นี้เป็นหลายโรคซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผลกระทบที่มาจากการชกมวยสมัยเป็นหนุ่มๆ ต้องเข้าๆ ออกๆ โรง'บาลเป็นว่าเล่นดีที่เบิกได้โดยอาศัยสิทธิ์เมียมันที่เป็นครู เราก็อวยชัยให้พรให้มันหายเร็วๆ มันตอบขอบคุณพร้อมฝากให้บอกแมะที่มันถือว่าเป็นแมะของมันด้วยคนหนึ่งให้หายเร็วๆ ด้วยก่อนจะแยกย้ายกัน
ขอบใจหนะไอ้สำรวย ดังสนั่น หรือ "ขาวผ่อง ส.รังสรรค์" อดีตนักมวยชื่อดังแห่งบ้านพังราดไทย ไปดี(ถึงบ้านโดยปลอดภัย)นะเพื่อน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น