คืนนี้ผมกับโรงพักแม่จริมนัดพบกันเหมือนเดิมเช่นเดียวกับทุกคืนที่ผ่านมานั่นแหละ โดยเวลาราว ๒ ทุ่มเศษๆ หลังจากอาบน้ำอาบท่า ทำธุระปะปังส่วนตัวอะไรต่างๆ เสร็จแล้วก็ไปหาเขา อย่างว่าเนาะตำรวจกับโรงพักมันเป็นของคู่กันก็จะต้องอยู่กันจนจะตายจากกันไปข้างหนึ่งนั่นแหละ แต่...ยังไงเสียตำรวจเราก็ต้องตายก่อนแน่ๆ เพราะโรงพักยังไงก็ต้องมีเพื่อให้บริการพี่น้องประชาชน ในส่วนของตำรวจเราก็จะสลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนโยกย้ายไปทำงานโรงพักนั้นโรงพักนี้ตามวิถีชีวิตของทางราชการแต่โรงพักนั้นก็ต้องอยู่ไม่มีย้ายหรือหนีหายไปไหน มาแล้วก็สนุกดีครับ ได้รสชาติของชีวิตเพิ่มขึ้นอีกตั้งเยอะดีกว่าไปนั่งกินเหล้า แบบนั้นเสียเวลา เสียเงินเสียทองโดยใช่เหตุด้วย ผมว่านะ
โรงพักแม่จริมคืนนี้เงียบเหงาเหมือนเดิม ไม่มีเหตุเภทภัยอะไรเกิดขึ้นซักอย่าง แบบนี่นี่ดีแล้ว พี่น้องอยู่กันสงบสุข ปราศจากการกระทำผิด สังคมก็จะร่มเย็น ตำรวจเราก็พลอยสบายไปด้วย แต่ก็ต้องออกตรวจ ออกทำงานตามหน้าที่ที่รับผิดชอบอย่างสม่ำเสมอและจริงจังซึ่งก็จะทำให้เหตุการณ์ที่ว่าไม่มีนั้นเป็นไม่มียกกำลังสองเข้าไปอีก
เจ้าหน้าที่ที่เข้าเวรโรงพักคืนนี้มีดังนี้ครับ
๑. ร.ต.ต.สัมฤทธิ์ พูลจำปา ปฏิบัติหน้าที่สิบเวร
๒. ด.ต.จักรพันธ์ พรมทะนา ปฏิบัติหน้าที่พนักงานวิทยุสื่อสาร
๓. ด.ต.วรกิจ อัจฉริยจงกล ปฏิบัติหน้าที่เจ้าหน้าที่ประจำวัน
ในส่วนของห้องควบคุมผู้ต้องหาคืนนี้ไม่มีผู้ต้องหาครับ ซึ่งผมพร้อมเจ้าหน้าที่สิบเวรได้เข้าไปตรวจตราก็พบว่าอยู่ในสภาพมั่นคงแข็งแรง ไม่มีสิ่งของผิดกฎหมายหรือระเบียบอยู่ภายใน
มาอยู่ที่โรงพัก
ให้ตายจากกันไปข้าง
แต่ว่าดูท่าทาง
เราคงตายไปก่อนมัน
หลับก่อนนะ ฝันดี จ้ะพี่น้อง
เทวาป้อง นางฟ้า มากล่อมขวัญ
นอนฝันดี คืนนี้ โดยทั่วกัน
และอย่าลืม “ใครคนนั้น” กันนะครับ (เวลาประมาณ ๔ ทุ่มคืนนี้)
ได้การ ละทีนี้ เพื่อนน้องพี่ หลับหมดแล้วขอทา หน้าเป็นแมว ให้แจ๋วแหวว ซักกะคืนไม่มี ใครเห็นเรา พี่น้องเขา ยังไม่ตื่นทาทิ้ง ไว้ซักคืน พรุ่งนี้เช้า เราลบทัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น