ลำนำรักจากไอ้ขวัญ : ตอน แรมสามค่ำเดือนสิบเบ็ดปีจอ

แรมสามค่ำ เดือนสิบเบ็ด ปีจอนี้
ที่วัดมี จัดงาน กรานกฐิน
สืบสานต่อ ศาสนา ในธานินทร์
ใครยลยิน ต่างชื่นสุข ทุกผู้คน

แรมสามค่ำ เดือนสิบเบ็ด ปีจอนั้น
เรียมกะขวัญ ได้พบกัน อีกหนึ่งหน
พร้อมรอยยิ้ม หน้าระรื่น ชื่นกมล
แสนสุขล้น แต่ระคน ประหวั่นใจ

เรียมกลับมา ท้องทุ่งนา คราเคยอยู่
คราเคยคู่ เคยจับแอก เคยแบกไถ
คราเคยชิด คราสนิท ตรึงจิตใจ
คราเคยให้ คำสัญญา ใต้ฟ้าดิน

พบหน้าเจ้า คราวนั้น ข้าสั่นงก
เหมือนลูกนก ตกจากรัง ครั้งผกผิน
แทบไม่เชื่อ สายตา หรือว่าจินตน์
โฉมยุพิน อีเรียมสาว เจ้านั่นแล

อีเรียมเจ้า เข้ามาเกาะ กุมกับไหล่
ข้ายิ้มให้ ใช่แล้วไซร้ อีเรียมแน่
นานแล้วหนอ ที่ข้ารอ ตั้งตาแล
แม้นชะเง้อ เหม่อชะแง้ ไร้แม้เงา

ณ บัดนี้ ที่เคยฝัน นั้นแน่แล้ว
โอ้ดวงแก้ว ของไอ้ขวัญ นั่นไงเล่า
ข้าอยากกอด อยากจุมพิต ชิดสองเรา
แต่ก็เฝ้า ยับยั้ง แหละชั่งใจ

เราตักบาตร กรวดน้ำ ด้วยความสุข
ลืมความทุกข์ ความขมขื่น สดชื่นไฉน
อยากบอกรัก เจ้านั้น ปานฤทัย
แต่เก็บไว้ อยู่ภายใน ไม่เอ่ยมา

ครั้นหวนคิด เรื่องราว คราคราวหลัง
อกไอ้ขวัญ นั้นยัง หวาดผวา
แม้พบเจอ หน้าเจ้า อีกคราวครา
แต่อุรา ยังพรึงพรั่น ใจสั่นรัว

เจ้ายังรัก ข้าหรือเปล่า เรียมเจ้าเอ๋ย
เจ้าจะเอ่ย ได้หรือเปล่า เล่าทูนหัว
โอ้ไอ้ขวัญ ครั้นตรองตรึก ให้นึกกลัว
แต่เพียงคิด ติดในตัว อยู่ลำพัง

แรมสามค่ำ เดือนสิบเบ็ด ปีจอนี้
คิดอีกที ขวัญยังมี ที่ความหวัง
อยากให้เรียม นั้นหวนคืน กลับรวงรัง
ที่ข้าตั้ง ตารอ พอเนิ่นนาน

ข้าแอบยิน คนในงาน กรานกฐิน
โฉมยุพิน อีเรียมเล่า เจ้าสงสาร
ยังคงรัก ไอ้ขวัญข้า ตลอดกาล
เพียงไอ้ขวัญ เข้าใจมัน นั้นผิดไป

เพียงแว่วข่าว ว่าเรียมเจ้า เข้าใจขวัญ
หัวใจมัน ก็พลันฟื้น คืนมาใหม่
อีเรียมเอ๋ย เอ็งตัดบัว แต่เหลือใย
ข้าขอบใจ อีเรียมนัก ข้ารักเอ็ง
..........
#ไอ้ขวัญ
วันพุธแรม ๑๔ ค่ำ เดือนสิบเบ็ด (๑๑) ปีจอ ๑๓๘๐ สัมฤทธิศก (๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๑)

#หมายเหตุ : แรมสามค่ำ เดือนสิบเบ็ด ปีจอนี้ ตรงกับวันที่ ๒๗ ตุลาคม ๒๕๖๑