ลาป่วย (๑๙-๒๓ พฤศจิกายน ๒๕๖๑)

วันเสาร์ที่ ๑๗ พฤศจิกายนผมเดินทางจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจถึงบ้านพะเยาราวๆ ๒ ทุ่มเศษ เมื่อถึงบ้านและทำธุระส่วนตัวอะไรเรียบร้อยแล้วก็นอน ตื่นเช้ามาวันอาทิตย์ทำธุระปะปังต่างๆ พอตกบ่ายนึกสนุกขึ้นมาจึงเอารถที่เพิ่งขับกลับจากสามพรานไปล้างเองที่บ้านแต่... ตามข่าวด้านล่างนี้เลยครับ เฮ้อ แลน่าสมเพช

แจ้งข่าวถึงอีเรียม
..........
บ่ายวันนี้ที่ทุ่งบางกะปิ @พะเยา แดดดี๊ดีไอ้ขวัญเลยนำรถออกมาล้างทั้งนอกในล่างบน แค่นั้นยังไม่พอไอ้ขวัญมันยังขึ้นหลังคารถล้างอีก แต่...อนิจจาอีเรียมเอ๋ย ไอ้ขวัญเกิดพลัดตกจากหลังคาที่สูงท่วมหัวมันลงบนพื้นปูนดังตุ้บบบ ได้ยินไกลไปทั่วท้องทุ่งบางกะปิ หมูหมากาไก่งัวควายหันมามองมันเป็นตาเดียวกัน โชคดีที่ไอ้ขวัญเป็นมวยมันเลยใช้วิชาป้องกันอวัยวะส่วนสำคัญๆ อย่างเช่นหัวของมันไม่ให้กระแทกพื้นคงปล่อยให้กระแทกเฉพาะสะโพกซ้ายแต่ก็เจ็บแทบตายไปเหมือนกัน เดินขึ้นบ้านไม่ได้ต้องคลานเอา ไอ้ขวัญยังหวังว่ากระดูกสะโพกของมันคงไม่หักนะ โอยยย 

แลน่าสมเพชไอ้ขวัญมันเหลือเกินอีเรียมเอ๊ย

เขียนจดหมายเสร็จภรรยาพาเดินทางไปหาหมอที่โรงพยาบาลพะเยา หมอตรวจและเอกซเรย์ดูแล้วไม่มีกระดูกหักแต่กล้ามเนื้ออักเสบ เดินทางไม่ได้ ขาซ้ายที่ตกลงมากระแทกพื้นเจ็บระบมไปหมดหมอจึงมึความเห็นให้พัก ๕ วัน เฮ้อ อดไปทำงานเลยไอ้ขวัญ

แสนสงสาร โถไอ้ขวัญ เดินสี่ขา
น่าสมเพช เวทนา จังหนาเจ้า
ลืมตัวไป นึกว่าวัย มันยังเยาว์
เห็นไหมเล่า สมน้ำหน้า มาฮากัน (ฮาาา)
..........
กระดูกไอ้ขวัญไม่หัก แต่กล้ามเนื้อต้นขาและสะโพกอักเสบ วันนี้ยังเดินเองไม่ได้จ้าอีเรียม

<< ภาพในส่วนนี้ >>

สำหรับภาพอื่นๆ ช่วงนี้ผมบันทึกไว้ในเฟสบุ๊กของผมห้วง ๑๙-๒๕ พฤศจิกายนครับ