วันหยุดวันหนึ่งช่วงฤดูฝนผมอยู่บ้านที่พะเยาแล้วก็ไม่ลืมที่จะทำหน้าที่สำคัญซึ่งมิอาจปฏิเสธได้ ทำไปเถอะครับแล้วทุกอย่างจะสบาย โล่งตา โล่งใจ สำคัญที่สุดคือโล่งหู ๕๕๕๕๕ ส่วนหนึ่งที่ทำก็คือถอนหญ้าหน้าบ้านเพราะฝนตกบ่อยมาก ตัดได้แป๊บเดียว โอ้โฮ ขึ้นเขียวอีกแล้ว ถอนไปถอนมาไปเจอแตนเจ้ากรรมต่อยเข้าให้ที่มือและแขนขวาท่อนล่าง เจ็บแป๊บถึงขั้วหัวใจเลยทีเดียว ผมวิ่งหนีขึ้นบ้านแล้วเอายาหม่องทา แต่ผู้ใหญ่(ที่)บ้านบอกว่า“ทายาหม่องอย่างเดียวไม่ได้นะคุณ ไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลย” เอ้อ ทำไงได้ล่ะ “นี่คือคำสั่ง” ผมก็ไปซิ่ครับไปโรงพยาบาลพะเยาซึ่งอยู่ห่างบ้านไม่ถึงกิโลดี
ที่โรงพยาบาลตอนไปถึงคนไข้เยอะเลยต้องรอคิวกันหน่อย ระหว่างรอผมคุยกับหนุ่มคนหนึ่งอายุน้อยกว่าผมราวๆ ๕๐-๖๐ เดือนเห็นจะได้หน้าตาหัวหูปูดบวมโนฟกช้ำดำเขียวไปหมดเลยครับ น่ากลัวไม่ใช่น้อย ผมจึงถามน้องคนนั้นเขาว่า “น้องไปโดนอะไรมาหน้าตาถึงเป็นแบบนี้น่ะ”
“ผมถูกแตนต่อยครับพี่” น้องเขาตอบผม
“เอ้อ พี่ก็ถูกแตนต่อยมาเหมือนกัน” ผมพูดพร้อมยกมือขวาที่บวมๆ ให้น้องเขาดู “นี่แสดงว่าต้อง(ถูกคนที่บ้านใช้)ทำงานในสวนเหมือนพี่ซิ่แตนถึงต่อยให้ เจ็บเหมือนกันนะ”
“ไม่ใช่หรอกครับพี่” เขาพูดต่อ “แตนของพี่กับแตนของผมน่ะคงจะคนละแตนแน่ๆ เลย”
“เอ๊ะ ยังไง” ผมถามต่อ “หรือว่าจะเป็นตัวต่อเพราะรูปร่างคล้ายๆ กัน”
“ไม่ใช่ทั้งนั้นแหละพี่” เขาตอบ “แตนกับต่อน่ะผมรู้จักดีและก็เคยถูกต่อยมาแล้วด้วย แต่ “แตน” ของผมน่ะมันคือ “นังแตน” ผู้ใหญ่(ที่)บ้านผมเอง แหม...กะอีแค่ผมพา “นังต่อ” คู่หูไปเล่นจุ๊กกรู๊ที่ม่านรูดหน่อยเดียว “นังแตน” มันตามไปเจอเข้าก็เลยต่อยผมซะหน้าตาอย่างที่พี่เห็นนี่แหละ เฮ้อ นังแตน”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น