กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก (๒๑ พฤษภาคม ๒๕๕๘)

เช้าวันหนึ่งผมพร้อมเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกราว ๗-๘ คนนำหมายค้นเข้าตรวจค้นที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งจากการสืบสวนทราบว่าเจ้าของบ้านมีพฤติการณ์ค้ายาเสพติดรายย่อยให้เด็กวัยรุ่นในหมู่บ้าน เมื่อไปถึงพบหญิงสาวอายุ ๒๓ ปีเจ้าของบ้านซึ่งมีชื่อตามหมายอยู่ พวกเราจึงแสดงตน,พร้อมหมายค้นและขอตรวจค้น หญิงสาวให้ตรวจค้นแต่โดยดีโดยบอกว่า “อ้ายๆ ต๋ำหนวดค้นเต๊อะ ตรงไหนสงสัยว่าจะมีของผิดกฎหมายก็ค้นเต๊อะ ข้าเจ้าบริสุทธิ์ใจเหียอย่าง ข้าเจ้าบ่ได้ยะหยังผิด ข้าเจ้าพร้อมหื้อความร่วมมือทุกอย่างเจ๊า”

พวกเราตรวจค้นอย่างละเอียดต่อหน้าเจ้าของบ้านจนเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าก็ไม่มีหรือพบสิ่งของผิดกฎหมายใดๆ เอ...สายข่าวเราก็แน่นหนา พฤติการณ์ที่ผ่านมาก็ชัดเจนว่าหญิงสาวคนนี้ลักลอบค้ายาเสพติดทำไมไม่เจออะไรล่ะ อ้ะ ไม่เป็นไร ไม่เจอก็ไม่เจอ

ระหว่างที่กำลังเตรียมจะเขียนบันทึกการตรวจค้นไว้เป็นหลักฐานนั้นลูกเจ้าของบ้านซึ่งเป็นผู้หญิงอายุคิดว่าไม่น่าจะถึง ๓ ขวบกำลังน่ารักน่าชังตื่นและลุกจากที่นอนเดินมาหาพร้อมหนีบหมอนข้างซึ่งเป็นรูปตุ๊กตาตัวพอๆ กันมาด้วยแล้วถามว่า “ลุงๆ ต๋ำหนวดมายะหยังกั๋นเจ๊า” ผมเลยบอกเด็กไปแบบงั้นๆ ว่า “อ๋อ มาช่วยแม่หนูหากระเป๋าสตางค์น่ะลูก” พอพูดจบเด็กน้อยยิ้มออกมาแก้มตุ่ยและพูดว่า “หนูฮู้เจ๊า กระเป๋าสตางค์อี่แม่อยู่ในหมอนนี่เจ๊า อี่แม่เอามาไว้ตลอด สงสัยอี่แม่ลืม กระเป๋าสตางค์อี่แม่บ่ได้หายเจ๊า” ว่าแล้วก็รูดซิปหมอนข้างพร้อมหยิบกระเป๋าสตางค์ที่ว่ามาให้และหัวเราะร่วนแบบดีใจ

พวกเราเปิดกระเป๋าสตางค์ดูพบว่ามีเงินสดอยู่ ๙๐๐ กว่าบาท แต่ไม่ใช่เท่านั้นเพราะ....ในช่องที่ใช้เก็บพวกเอกสารเล็กๆ น่ะมียาบ้าซุกซ่อนอยู่รวม ๓๗ เม็ดด้วย ทำไงล่ะ แบบนี้การกระทำมันผิดกฎหมายชัดเจนก็จำเป็นต้องจับหญิงสาวคนนั้นดำเนินคดีข้อหา “มียาเสพติดให้โทษ (ยาบ้า) ไว้ในความครอบครองเพื่อจำหน่าย”

“อี่แม่ อี่แม่ไห้(ร้องไห้)ยะหยังเจ๊า” เด็กน้อยถามแม่ระหว่างที่พวกเรากำลังทำบันทึกการจับกุม
“อี่แม่ถูกลุงต๋ำหนวดยับ(จับ)น่ะลูก” หญิงสาวบอกลูกน้อย
“ฮือๆๆๆๆ ลุงต๋ำหนวดยับอี่แม่ยะหยัง....” เด็กน้อยร้องไห้ออกมาอีกคน “...แม่หนูบ่ได้ยะหยังผิด แม่แค่บอกว่าทำกระเป๋าสตางค์หายแล้วหนูก็หาให้จนเจอ ฮือๆๆๆๆ บ่ดี(อย่า)ยับแม่หนูนะเจ๊า”

เฮ้อ “กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก” จริงๆ งานนี้